Zgodnie z art. 172 par. 1 Kodeksu cywilnego posiadacz nieruchomości niebędący jej właścicielem nabywa własność, jeżeli posiada nieruchomość nieprzerwanie od lat dwudziestu jako posiadacz samoistny, chyba że uzyskał posiadanie w złej wierze. Nabycie własności nieruchomości w drodze zasiedzenia osoby będącej w złej wierze nastąpi po upływie lat trzydziestu.
Do zasiedzenia nieruchomości konieczne będzie zatem spełnienie łącznie dwóch przesłanek:
- posiadanie samoistne – zgodnie z treścią art. 336 Kodeksu cywilnego posiadaczem rzeczy jest ten, kto nią faktycznie włada jak właściciel. Chodzi tutaj o zachowywanie się jak właściciel i przejawianie woli do bycia traktowanym jak właściciel. Przejawem posiadania samoistnego jest pobieranie pożytków, ponoszenie obciążeń związanych z rzeczą.
- upływ określonego czasu – jego długość będzie zależała od dobrej i złej wiary. W przypadku zasiedzenia nieruchomości dobra wiara może oznaczać, że posiadacz żył w mylnym, ale całkowicie uzasadnionym przekonaniu, że przysługuje mu prawo własności. Ze złą wiarą mamy natomiast do czynienia, gdy posiadacz wiedział, że obejmowana przez niego nieruchomość nie należy do niego.
Zasiedzenie następuje z mocy prawa, jednakże by mieć potwierdzenie, iż do niego doszło niezbędnym jest złożenie wniosku do sądu. Wniosek o zasiedzenie składa się do sądu rejonowego – wydział cywilny. Opłata od wniosku jest niezależna od wartości nieruchomości i wynosi 2000 zł. Po przeprowadzeniu postępowania sąd wyda postanowienie stwierdzające nabycie w drodze zasiedzenia prawa własności nieruchomości.
Data publikacji: 22 stycznia 2021
Autor: Adwokat Anna Gałecka
